(: اطلاعات عمومی :)

دروازه درب کوشک در انتهای خیابان آزادی (نادری) شهر قزوین قرار دارد و متعلق به سال 1296 هجری قمری است که در زمان حکومت شاهزاده عضدالدوله، کاشی‌کاری شده است.

شهر قزوین در نیمه قرن سوم هجری قمری دارای 7 دروازه بوده است که امکان ورود به شهر را فراهم می‌ساختند. در دوره قاجاریه 9 دروازه در گرداگرد قزوین وجود داشتند که با حصار پیرامون شهر به یکدیگر می‌پیوستند و عبارت بودند از پنبه ریسه، راه (درب) کوشک، شیخ‌آباد، رشت، مغلاوک، خندقبار، شهزاده حسین، مصلی و تهران که هم‌اکنون از میان آن بناهای باشکوه، تنها دو دروازه تهران و راه کوشک باقی مانده‌ و بقیه در اثر خیابان‌کشی‌ها و عدم توجه به مرور زمان ویران شدند.

دروازه درب کوشک به سوی الموت، رودبار و کوشک‌ها و شکارگاه‌های شمال قزوین باز می‌شده است. این دروازه برخلاف دروازه تهران قدیم، تنها دارای یک نما به سوی خارج شهر است و دارای یک ورودی با قوس نیم دایره‌ای شکل می‌باشد که در طرفین آن گلدسته‌ها و طاق‌نماهایی دیده می‌شود. نمای خارجی این دروازه دارای کاشی‌کاری رسمی‌بندی است.

دروازه تهران قدیم یا دروازه قدیم تهران نام در انتهای خیابان تهران قدیم (میدان هاشمی) شهر قزوین واقع شده و از بناهای دوره قاجاریه است که در سال 1347 خورشیدی مرمت و کاشی‌کاری شد.

شهر قزوین در نیمه قرن سوم هجری قمری دارای 7 دروازه بوده است که امکان ورود به شهر را فراهم می‌ساختند. در دوره قاجاریه 9 دروازه در گرداگرد قزوین وجود داشتند که با حصار پیرامون شهر به یکدیگر می‌پیوستند و عبارت بودند از پنبه ریسه، راه (درب) کوشک، شیخ‌آباد، رشت، مغلاوک، خندقبار، شهزاده حسین، مصلی و تهران که هم‌اکنون از میان آن بناهای باشکوه، تنها دو دروازه تهران و راه کوشک باقی مانده‌ و بقیه در اثر خیابان‌کشی‌ها و عدم توجه به مرور زمان ویران شدند.

دروازه تهران قدیم در بیرون شهر قزوین ساخته شده بود و مردم و وسایل نقلیه از زیر طاق بزرگ آن رفت و آمد می‌کردند اما در حال حاضر به دلیل گسترش جمعیت، درون شهر قزوین و در میان میدانی محفوظ شده است.

بنای دروازه آجری و دارای یک سردر اصلی و دو راه ارتباطی در طرفین است. سردر میانی دارای عرض و ارتفاع بیشتر و قوس تیزه‌دار است. این دروازه هشت گلدسته دارد. ورودی اصلی آن‌ها دارای رسمی‌بندی و کاسه‌بندی است. این دروازه همچون دروازه درب کوشک دارای کاشی‌کاری‌های بسیار زیبایی است که تحسین سفرنامه‌نویسان از آن، گویای عظمت و زیبایی شگفت آن‌ می‌باشد.